جمعی از زندانیان سیاسی، با انتشار بیانیه‌ای درباره حمله اسراییل به زندان اوین و رویدادهای پس از آن، مسئولان جمهوری اسلامی را به بی‌تدبیری، بی‌اعتنایی به هشدارهای پیشین و فراهم‌کردن زمینه فاجعه انسانی متهم کردند.
در این بیانیه، وضعیت کنونی زندانیان منتقل‌شده به زندان‌های قرچک و تهران بزرگ «غیر انسانی و غیر قابل تحمل» توصیف شده و نسبت به ادامه سیاست ارعاب، سرکوب و بازداشت‌های گسترده هشدار داده شده است.
این بیانیه به امضای سیامک ابراهیمی، سعید احمدی، مطلب احمدیان، سجاد ایمان‌نژاد، شهریار براتی، محمدباقر بختیار، مرتضی پروین، مصطفی تاج‌زاده، خشایار سفیدی، حسین شنبه‌زاده، سیدمحمدرضا فقیهی، محسن قشقایی، ابوالفضل قدیانی، مهدی محمودیان، علی منصوری و محمد نجفی رسیده است.
در این بیانیه آمده است که یک هفته پیش از این حمله، شماری از زندانیان سیاسی در دیدار با رییس و مسوولان زندان اوین نسبت به احتمال حمله هوایی و خطر جانی برای زندانیان و کارکنان هشدار داده و خواستار اجرای مصوبه شماره ۱۲۱ شورای عالی قضایی مورخ ۱۲ دی ۱۳۶۵ برای آزادی موقت زندانیان در شرایط جنگی شده بودند. آنان همچنین در نامه‌ای به رییس قوه قضاییه خواستار اقدام فوری در این زمینه شده بودند، اما هشدارها نادیده گرفته شد.
به گفته امضاکنندگان، پس از حمله، حکومت «بدون اعلام قبلی و به زور اسلحه و ارعاب» زندانیان را از اوین به زندان تهران بزرگ منتقل کرد. در جریان این انتقال که ۱۴ ساعت به طول انجامید، زندانیان با دستبند و پابند، از میان آوار و در شرایط تهدید نظامی، به سمت اتوبوس‌ها حرکت داده شدند؛ در حالی که هواپیمای جنگی در آسمان و نیروهای ویژه با مسلسل بر زمین مستقر بودند.
در این بیانیه آمده است که اگر حمله‌ای دیگر در همان بازه زمانی صورت می‌گرفت، ده‌ها زندانی جان خود را از دست میدادند. نویسندگان بیانیه حکومت را به دلیل «بی‌لیاقتی، کوته‌فکری و لجاجت» عامل گشودن راه برای وقوع چنین فاجعه‌ای دانسته‌اند که به مرگ دست‌کم ۷۱ تن از زندانیان، کارکنان، پزشکان و خانواده‌های آنان انجامید.
متن کامل بیانیه به این شرح است:
بیانیه جمعی از زندانیان سیاسی درباره حمله هوایی اسرائیل به «زندان اوین» و هشدار وضعیت نابهنجار و غیر انسانی زندانیان سیاسی و سیاست ارعاب، سرکوب وحشیانه و بگیر و ببندهای فله‌ای در جامعه
این روایت شاهدان زنده حمله هوایی اسرائیل در صبح دوم تیرماه ۱۴۰۴ به زندان اوین، بیانگر بی‌خردی و مسئولیت گریزی مسئولانی است که هشدارهای مکرر زندانیان در مورد آوار فاجعه بار حمله احتمالی اسرائیل به زندان اوین را شنیدند و نادیده گرفتند. هفت روز پیش از حمله اسرائیل به زندان اوین، شماری از زندانیان سیاسی در دیدار با رئیس، دادیار زندان و مسئول حفاظت اطلاعات زندان اوین درباره خطر جانی و پیامدهای ناشی از حمله احتمالی برای زندانیان و حتی کارکنان زندان، هشدار لازم را دادند و خواستار اجرای مصوبه قوه قضائیه برای آزادی موقت زندانیان در شرایط جنگی شدند.
هم‌زمان نامه‌ای خطاب به رئیس قوه قضائیه نوشتند که بر اجرای مصوبه شماره ۱۲۱ شورای عالی قضائی مورخ ۱۲ دی ۱۳۶۵ تاکید و اعمال ملاحظات قانونی تدابیر و اقدامات قابل اعمال در مورد زندانیان جرایم مختلف در شرایط جنگی تاکید میکرد. در نهایت روز دوم تیرماه حاکمیت با حمله هوایی ارتش اسرائیل بالاخره از خواب بیدار شد و تصمیم گرفت بدون اعلام قبلی و به زور اسلحه و ارعاب، زندانیان را به سان اسرای جنگی، از زندان اوین به زندان تهران بزرگ منتقل کنند. توضیح و ترسیم تمام عیار آن برخوردهای وحشیانه و توهین آمیز دشوار است.
ما زندانیان را با دستبند و پابند، دو به دو به هم غل و زنجیر کردند و هر زندانی چند کیسه و ساک از بقایای وسایل ضروری خود را به دوش می‌کشید. از میان آوارها و خاک و سنگ، در حالی به سمت اتوبوس‌ها راه می‌پیمودیم که شلیک پدافند، تاریکی شب را می‌شکافت و روی زمین، نیروهای ویژه مسلسل به دست ما را محاصره کرده بودند؛ در حالیکه دستبندها و پابندها امکان حرکت آزادانه را از ما سلب کرده بود و هم چون قطاری از اسرای جنگی، ساعتی متر به سانتی متر از میان خاک و سنگ قدم برمیداشتیم. فرایند انتقال زندانیان بندهای مختلف، در مجموع ۱۴ ساعت طول کشید که ۱۰ ساعت آن تنها به حرکت زندانیان از میان خاک و سنگ و زیر حملات هوایی اختصاص داشت. اگر در این فاصله بار دیگر زندان اوین هدف حمله قرار می‌گرفت، ده‌ها زندانی در چشم برهم زدنی جان خود را از دست میدادند یا زخمی میشدند. کوتاه آنکه هنر صاحبان قدرت بود که با بی‌لیاقتی، کوته فکری و لجاجت راه بر جنایت اسرائیل گشودند که مرگ دست‌کم ۷۱ تن از کارکنان اوین، پزشکان، سربازان، زندانیان و خانواده‌های ایشان انجامید.
زنان زندان اوین هم از آسیب‌های روحی و جسمی ناشی از انفجار و انتقال به زندان قرچک ورامین بی‌نصیب نماندند و چه بسا ابعاد تلخ‌تری از این فاجعه را از سر گذراندند. شرایط اسفبار زندانیان زن و مردی که از اوین به زندان‌های قرچک و تهران بزرگ منتقل شده‌اند، نسبت به نخستین روز انتقال تغییری نکرده است و همان هشدارهای پیشین زندانیان در مورد نبود امنیت در شرایط جنگی هم‌چنان پابرجاست. زندان‌ها فاقد پناهگاه و استانداردهای ابتدایی در زمینه ایمنی و زیست زندانیان است. در حال حاضر زندان تهران بزرگ و قرچک ورامین با شرایط غیر انسانی خود به عنوان نماد خفقان، جایگزین زندان اوین شده‌اند و حقوق زندانیان اعم از سیاسی و عادی، هم‌چنان نقض می‌شود. هشدار می‌دهیم که این وضعیت نابهنجار و غیر انسانی برای زندانیان سیاسی قابل تحمل نیست و باید به سرعت تغییر کند. در سطح جامعه نیز باید به سیاست ارعاب، سرکوب وحشیانه، ایجاد محدودیت و بگیر و ببندهای فله‌ای پایان دهد.
اسامی امضا کنندگان: سیامک ابراهیمی سعید احمدی مطلب احمدیان سجاد ایمان‌نژاد شهریار براتی محمدباقر بختیار مرتضی پروین مصطفی تاج‌زاده خشایار سفیدی حسین شنبه‌زاده سیدمحمدرضا فقیهی محسن قشقایی ابوالفضل قدیانی مهدی محمودیان علی منصوری محمد نجفی
